Tijelo arhitekture se rađa iz privođenja gradbenih sredstava smislu i svrsi. Ono organički izrasta iz feno­me­nologije mjesta – iz topografije i tradicije što se usvajaju i preuređuju činom pristojnog tumačenja tipo­loških oblika, materijala, načina života. Kuća koja na taj način nastaje ima egzistencijalnu utemeljenost u stvarnosti, u događajima koje udomljuje. Višestambena zgrada u Krapinskim Toplicama lijepo odražava te težnje, sažimajući programske zahtjeve i autorsku in­ven­tivnost u suptilni artefakt koji je gotovo onkraj vre­mena, iako od svog vremena ne bježi. Gradbena za­da­ća je razriješena diskretnim isticanjem pojedinih konstitutivnih elemenata arhitekture – presjekom, re­ži­jom kretanja zgradom, načinom uvođenja svjetla, bo­jom pročelja... Nižu se ambivalentni sljedovi napetosti i opuštanja, pa kuća istovremeno privlači i zbunjuje, titra između svakodnevice dvadeset stambenih jedinica i odmjerene dramatičnosti volumena, ustrajući na temama odnosa arhitekture prema tlu i podneblju.